Labradory

Podobnie jak w życiu człowieka, w życiu psa możemy wyróżnić etapy. Ich znajomość i respektowanie zasad rozwoju psiej psychiki pozwala na właściwe ułożenie relacji człowiek-pies już od chwili pojawienia się w domu małego i rozkosznego szczeniaczka.Etap noworodka - pierwsze 2 tygodnie życia.W tym etapie bardzo intensywnie kształtują się zmysły. Szczenię rodzi się zupełnie "ślepe" jednak zadziwiająco szybko potrafi orientować się w najbliższym otoczeniu. Choć porusza się bezradnie i z trudem, bezbłędnie trafia do sutków matki. Z powodzeniem używa rozwijających się zmysłów (szczególnie węchu) do poznawania otaczającego świata na drodze pozytywnych i negatywnych doświadczeń, ucząc się działać w sposób właściwy swojemu gatunkowi. Kiedy, na przykład, po dotarciu do ścianki kojca szczeniak próbuje się na nią wspiąć, kończy się to zawsze upadkiem na plecy. To negatywne doświadczenie uczy małego psa, że nie może się wspinać jak kot. Pierwsze kontakty z rodzeństwem są początkiem późniejszych zabaw, choć najczęściej kończą się raczej tym, że obydwaj malcy zasypiają przytuleni do siebie. Pod koniec tego okresu pieseczki otwierają oczy.Etap psiej socjalizacji - od 3 do 7 tygodnia życia.Szczenięta zarówno wyglądem jak i zachowaniem coraz bardziej przypominają dorosłe psy. W zabawach i "walkach" używają ostrych jak szpilki mlecznych zębów, ucząc się jak należy ugryźć aby zadać ból, a czując ugryzienia dowiadują się co to jest zadany ból. Właśnie zadawanie i odczuwanie bólu są jedną z przyczyn dlaczego mleczne zęby są tak ostre. Głośny pisk ugryzionego w ucho brata jest sygnałem dla gryzącego, że chwyt był zbyt mocny, a ostre odgryzienie się, jakie otrzymuje w rewanżu jest niezłą lekcją taego jakie konsekwencje może mieć zbyt silny chwyt.Pod koniec tego etapu matki zaczynają odstawiać szczenięta od piersi. Początkowo suka pomrukuje na szczeniaka ostrzegawczo, a kiedy mimo to malec zabiera się do ssania, warczy patrząc przeszywającym wzrokiem. Czasem staje nad przewróconym na grzbiet szczeniakiem, który przypłaszcza się do ziemi popiskując. Następnym razem po takiej lekcji wystarcza ostrzegawcze mruknięcie, aby zdyscyplinować malucha. Jest to jedna z dróg wpajania dyscypliny w tej fazie rozwoju i nie należy traktować takiego zachowania suki jako objawu jej niechęci do szczeniąt, każda bowiem suka podejmuje działania dyscyplinujące, zwłaszcza w stosunku do szczeniąt przejawiających dominujący charakter.Jest niezwykle ważne, aby wszystkie szczenięta pozostawały z matką do końca tej fazy rozwoju. Tylko wtedy ich charakter ma szansę ukształtować się prawidłowo. Zdarza się niestety, że tzw. "producenci szczeniąt" z chęci szybkiego zysku sprzedają szczenięta zbyt młode (nawet 3-4 tygodniowe), które nie miały szansy zdrowo przeżyć tego etapu życia. Ten brak socjalizacji w psim stadzie owocuje w przyszłości nadmierną agresywnością i kłopotami w relacjach z innymi psami.Choć najważniejszy w tym okresie jest kontakt malucha z matką i rodzeństwem nie należy zapominać o znaczeniu kontaktu z człowiekiem. Hodowca powinien możliwie często brać szczeniaki na ręce, głaskać, kontrolować stan oczu, uszu, łap, oglądać zęby, pielęgnować. W trakcie tych czynności pies nie tylko uczy się, że kontakt z człowiekiem jest przyjemnym doświadczeniem, ale też przeżywa - przynajmniej początkowo - lekki stres. Pozwala to na wykształcenie odpowiedniej odporności na stres, niezbędnej w dorosłym życiu. Nie trzeba mówić, że szczenięta pochodzące z dużych hodowli nastawionych na ilość, nie mają możliwości zdobycia tego rodzaju doświadczeń, natomiast ze szczeniąt, które w tej fazie miały zapewnione zarówno ciepło jaki i bezpieczeństwo opieki matczynej, jak i przyjemność kontaktu z człowiekiem, wyrastają na ogół prawidłowo przystosowane do życia psy.Etap socjalizacji z człowiekiem - od 7 do 12 tygodnia życia.W tym etapie szczeniak uczy się jak przystosować się do życia wśród ludzi. Najlepiej więc by po ukończeniu 7 tygodni mógł znaleźć się w domu nowych właścicieli. Nie znaczy to oczywiście, że szczeniakowi przebywającemu w domowej hodowli, mającego dużo kontaktów z ludźmi, pozostanie u hodowcy na dłużej, może uczynić krzywdę. Dobrze jest w tej fazie rozwoju przeprowadzić niestresujące testy charakteru szczeniąt, pozwalające określić temperament i dziedziczne skłonności malca bardzo różne u poszczególnych szczeniąt w miocie. Wiedza na ten temat pozwoli na wybranie szczeniaka zgodnie z oczekiwaniami przyszłych właścicieli (ważne szczególnie, gdy pies ma przebywać wśród dzieci). Mimo, że najczęściej to przyszli właściciele wybierają sobie szczenię z miotu, doświadczony i odpowiedzialny hodowca powinien zasugerować im odpowiedni wybór, a przynajmniej poinformować o wynikach prób testowych i swoich obserwacjach maluchów.Testy psychiczne przeprowadzone z mniej więcej 7 tygodniowymi maluchami są najbardziej miarodajne, bowiem w tym wieku szczenię ma niewielką ilość zachowań nabytych, a ich reakcje odzwierciedlają głównie odziedziczone skłonności.W nowym domu kontakty z domownikami i obcymi ludźmi powinny być tak sympatyczne jak to tyko możliwe. Należy unikać zbyt ostrego karcenia malca zarówno krzykiem jak i za pomocą kar fizycznych (nie znaczy to oczywiście, że nie należy psiaka dyscyplinować i pozwalać mu na wszystko !). Pomiędzy 8 a 11 tygodniem szczeniak poznaje uczucie strachu i jeśli w tym okresie doświadczy zbyt silnego strachu lub bólu, stanie się nadmiernie lękliwy, a wyprowadzenie go z tego stanu jest zwykle trudne. Nowy właściciel musi bardzo delikatnie traktować malca w tej fazie rozwoju, chroniąc go przed wszelkiego rodzaju urazami, a jednocześnie umożliwić mu doświadczenie różnorodnych pozytywnych doświadczeń w wielu miejscach i z wieloma ludźmi (ważna jest np. pierwsza wizyta u lekarza weterynarii około 12 tygodnia, kiedy to lekarz nie dokonując przykrych zabiegów obejrzy psa i go pogłaska).Psy z "przemysłowych" hodowli, trzymane w kojcach i pozbawione w tym okresie kontaktów z człowiekiem (czasem też z rodzeństwem) trafiające do nowych właścicieli po 14 tygodniu życia zdradzają objawy kenelozy - syndromu pozbawienia bodźców w wieku szczenięcym. Mają ogromne kłopoty w nawiązaniu kontaktu z człowiekiem i są wyjątkowo mało odporne na stres. Dobrze czują się natomiast w towarzystwie innych psów.Etap ustalania miejsca w grupie - od 12 do 16 tygodnia życia.W tym czasie pies przestaje być szczeniakiem, a staje się dorastającym psiakiem, po ludzku pojmując nastolatkiem. Czuje się wystarczająco pewny siebie i zadomowiony w swoim otoczeniu. Często w ludzkim stadzie nie stawia mu się żadnych ograniczeń i obdarza przywilejami, których nie miałby nigdy żyjąc z rodzeństwem i matką wśród psów. Patrząc z ludzkiego punktu widzenia, wciąż postrzegamy takiego dwunasto- czy szesnastotygodniowego psa jako szczeniaka i tolerujemy w jego zachowaniu rzeczy jakich nigdy nie tolerowalibyśmy u psa dorosłego, zapominając, że psy rozwijają się niepomiernie szybciej niż ludzie. Jest to więc czas, w którym można i powinno się uczyć psa podstawowych komend i zasad dobrego wychowania, kontynuując jednocześnie oswajanie z otoczeniem i innymi psami. Można w tym celu skorzystać z pomocy i doświadczenia innych psiarzy lub tzw. psiego przedszkola - miejsca, gdzie spotykają się regularnie młode psy właśnie po to, żeby uczyć się zachowania w psiej sforze.Nauka właściwych zachowań i respektu dla domowników jest tym ważniejsza, że psiak czując się coraz bardziej pewnym siebie próbuje wstępnie ustalić swoje w nim miejsce.W tej fazie rozwoju następuje jeszcze jedna bardo ważna rzecz. - Pies zmienia zęby. Wiąże się to zawsze z nadmiernym gryzieniem i niszczeniem wszystkiego co popadnie, a że pies w tym wieku gryźć musi, trzeba zadbać o to, żeby miał pod łapą coś co do gryzienia się nadaje (gryzaki z suszonej skóry, duża cielęca kość lub suchy chleb).Etap ucieczek - od 4 do 8 miesięcy.W tym mniej więcej czasie pies odczuwa coś, co można by określić mianem zewu wolności. Posłusznie dotąd przychodzący na zawołanie, nagle jakby głuchnie i oddala się w przeciwną stronę. Jest to normalne zachowanie w wilczym stadzie. W tym czasie młody samiec zaczyna rozglądać się za partnerką seksualną, a młoda samica ma pierwszą cieczkę. W tym też czasie oddziela się samodzielnie od stada, by zwiedzić okolicę na własną łapę. Jest to wiek, który odpowiada wiekowi czternastu, szesnastu lat u ludzi.Nie jest rzecz jasna tak, że pies ciągle i stale ucieka - czasem trwa to kilka dni, czasem nawet miesiąc, a dalsze utrwalone kłopoty z przychodzeniem na zawołanie powstają najczęściej gdy pies odkryje, że nieposłuszeństwo i samodzielna wyprawa jest świetną zabawą. Ważne w tym czasie jest niekaranie psa, który wrócił z takiej wyprawy. Pomaga także spacerowanie w nieznanym psu terenie, gdzie czuje się mniej pewnie i nie oddala się tak chętnie od swojego pana.Okres dojrzewania - od 6 do 14 miesięcy.Zarówno w organizmie dorastających suk jak i psów zachodzą w tym okresie duże zmiany hormonalne. Analogicznie jak u ludzkich nastolatków przeżywających okres "burzy i naporu", psie nastolatki mają podobne problemy. Kiedy organizm zmaga się z ustaleniem nowej równowagi hormonalnej, mogą pojawić się wygórowane czy wręcz niezrozumiałe reakcje i zachowania. Obojętne dotąd przedmioty czy zjawiska mogą być przyczyną lęku lub agresji. Zachowanie właściciela w tym czasie może wpłynąć na późniejsze skłonności pupila. Zarówno karanie psa, jak i próby ośmielenia czy uspokojenia go mogą spowodować utrwalenie niepożądanych zachowań, natomiast spokój i ignorowanie takich reakcji pokazują psy, że nie ma o co robić zamieszania. Jak to u nastolatków bywa, okres dojrzewania może przebiegać bez większych manifestacji.Wiek dojrzały - od 1 do 4 lat.Mniej więcej do ukończenia 4 miesięcy poszczególne etapy rozwoju psów różnych ras pokrywają się. Później pojawiają się pewne różnice zależne od rasy i wielkości psa. Zasadą jest, że psy małych ras wchodzą w poszczególne fazy szybciej niż psy ras dużych. Tak też okres dojrzewania do osiągnięcia pełnej dojrzałości trwa od roku do lat czterech w zależności od wielkości i rasy.W okresie wchodzenia w dorosłość pojawia się potrzeba zajęcia względnie stałego miejsca w grupie społecznej składającej się z członków ludzkiej rodziny i czasem innych psów. Jeżeli pies w etapie wstępnego ustalania miejsca w grupie (12 - 16 tydzień) nauczył się korzystać z wielu przywilejów czy też jego niewłaściwe zachowanie nie było korygowane, a przy tym ma spory temperament, często będzie dążył do utrwalenie tych zachowań. Jeżeli właściciele pozwolą mu na to, a potem będą go sobie próbowali podporządkować, mogą spotkać się z otwartą agresją. Właściwe relacje z psem polegają na tym, że człowiek kontroluje zachowanie psa a pies respektuje jego polecenia. Pozycję tą zdobywa człowiek oczywiście bez walki, systematycznie, konsekwentnie i spokojnie ucząc psa że posłuszeństwo przynosi więcej korzyści niż niewłaściwe zachowanie. Zdarza się też, że pozycja psa jest niejasna i do końca nieustalona, a pies otrzymuje od domowników sprzeczne sygnały - z jednej strony pozwolenie i często nieświadome nagradzanie niepożądanych zachowań w jednej sytuacji lub czasie oraz karanie tych samych zachowań kiedy indziej. Skutkiem takiego postępowania mogą być trudności z zachowaniem od nieposłuszeństwa po agresję.Źródło artykułu: pies.onet.pl

Dalmatyńczyki

Psy te w średniowiecznej Dalmacji wykorzystywane były jako gończe, a później, w XVII wieku jako obronne. W XVIII wieku sprowadzone do Wielkiej Brytanii. Zanim jednak dotarły do Anglii, odbyły długą podróż poprzez kraje basenu Morza Śródziemnego, gdzie trafiły z Dalmacji pod nazwą wyżły regusańskie lub legawce dalmatyńskie, a następnie z Francji jako psy galicyjskie dotarły na Wyspy Brytyjskie.
SZATA I UMASZCZENIE
Ubarwienie białe, w niewielkie cętki czarne lub brązowe (cętki pojawiają się u ok. dwutygodniowych szczeniąt, które rodzą się białe). Sierść krótka, twarda, zbita i zwarta.
ZACHOWANIE I CHARAKTER
Jest to pies odważny, przyjacielski, inteligentny, czujny, zrównoważony i towarzyski. Wykazuje wysoki stopień przywiązania do członków rodziny, dobrze czuje się w towarzystwie dzieci.
CIEKAWOSTKI
Rasa zyskała szczególną popularność dzięki disneyowskiej produkcji 101 dalmatyńczyków i filmowi aktorskiemu o tym samym tytule oraz jego kontynuacjom. Spotykana jest u tej rasy głuchota wrodzona, więc psy są poddawane badaniom audiometrycznym.

źródło : http : dalmatyńczyki . blog.pl

Cocker spaniele

Cocker Spaniel Angielski Opis ogólny:
Cocker spaniel jest bardzo popularną rasą, choć niewielu zdaje sobie sprawę z tego, że istnieje podział na odmianę angielską i amerykańską. Jest to pies o możliwie różnorodnym umaszczeniu, choć większości pies tej rasy kojarzy się ze zwierzęciem o włosie koloru rudego.Cocker spaniel angielski ,jest psem o długiej głowie i wyraźnie zaznaczonym stopie. Szczęki tego psa są silne, a wierzchołek nosa szeroki, czarny lub czekoladowy. Uszy są dość nisko osadzone, pokryte długim, prostym i jedwabnym włosem. Tułów sprawia wrażenie siły, jest dość krótki, ale zakończony mocno umięśnionym zadem. Ogon noszony jest na linii grzbietu.Szata jest o płaskim włosie, jednolita, jedwabista i z frędzlami, nigdy nie lokowata. Umaszczenie jest bardzo różnorodne. Może być jednolite (czerwone, czarne, czekoladowe, sobolowe, czarne podpalane, czekoladowe podpalane); dwubarwne (biało-czarne, biało-pomarańczowe, biało-czekoladowe, dropiate); trójbarwne (wszystkie dwubarwne z podpalaniem). Szata wymaga systematycznej pielęgnacji i trymowania obfitego włosa, zwłaszcza przy uszach. Obecnie cocker spaniel jest miłym i atrakcyjnym psem domowym i do towarzystwa. Niegdyś używany jako pies myśliwski, nie utracił on swojego naturalnego instynktu psa myśliwskiego. Ma doskonale rozwinięty zmysł węchu, dzięki temu potrafi świetnie polować w lesie i na bagnach. Dodatkowo niewielki wzrost umożliwia mu poruszanie się wśród zarośli i chaszczy. Jest jednocześnie psem wesołym, czujnym, uczuciowym i wrażliwym. Odznacza się dużą wytrzymałością i odwagą. Zaznaczyć należy, że cocker spaniel jest psem, który potrzebuje dużo ruchu, w przeciwnym razie grozi mu otyłość. Zdarza się również, że ciężkie o obficie porośnięte włosem uszy sprawiają, że pies może mieć większą skłonność do zapalenia przewodu słuchowego zewnętrznego.
Historia
Cocker spaniel angielski należy do szerszej grupy spanieli, które przez długi czas uważane były za formę przejściową między głoszącymi psami gończymi i legawcami. Spaniele są płochaczami, ich praca polegała na tropieniu i płoszeniu zwierzynyNajstarszą prawdopodobnie wzmiankę o spanielu znajdziemy w spisach praw króla Walii Hywel Dda, pochodzących z X wieku. Oprócz greyhounda i sheepdoga wymieniono w nich również spaniela (pod warunkiem jednak, że angielskie słowo „cholwyn” rzeczywiście może być przetłumaczone jako „spaniel”). Pierwsza angielska książka o psach pochodzi z XIV wieku. Autor napisał w niej, że spaniel przybył do Anglii z Hiszpanii, stąd również nazwa rasy. W 1960 roku J. Castaing napisał, że słowo „epagneul” wywodzi się prawdopodobnie od francuskiego czasownika „espanir” oznaczającego kłaść się, co odnosiłoby się do przywarowywania psów na widok ptactwa.Aż po wiek XVIII granica pomiędzy spanielami a seterami była bardzo płynna. Nazwa „cocker”, która wywodzić się ma jakoby od angielskiego „woodcock”, czyli „słonka” pojawiła się dopiero pod koniec XVIII wieku, długo natomiast jeszcze nie wiedziano dokładnie, jak w ogóle powinien wyglądać cocker spaniel. Za cockera uważany był spaniel, którego masa ciała nie przekraczała 25 funtów. Na przełomie XIX i XX wieku nastąpił podział spanieli na wiele odmian, co spowodowało olbrzymie zamieszanie w nazewnictwie i ustaleniu wyglądu właściwego cocker spaniela. W dużej części winni takiemu zamieszaniu byli organizatorzy wystaw, którzy stosowali własne kryteria nie troszcząc się zupełnie o pochodzenie i sposób użytkowania psów. Sytuacja uległa zmianie, gdy w 1893 roku Kennel Club wydał pierwszy wzorzec cocker spaniela, zapoczątkowując w ten sposób hodowlę czystej rasy. Pierwsze hodowle występowały głównie w Walii i Devonshire. Szybko zaczęły zdobywać jednak popularność w całej Europie, wypierając przy okazji pozostałe rasy spanieli. Nie wiadomo dokładnie, kiedy pierwsze cocker spaniele pojawiły się pod tą nazwą na kontynencie. Na wystawie psów w Aarburgu w 1882 roku zaprezentowano tylko jednego field spaniela a rok później w Zurychu wystawiono już cztery psy tej właśnie rasy. Po drugiej wojnie światowej zarejestrowano gwałtowny wzrost liczby wpisów do ksiąg rodowodowych psów tej rasy. W latach sześćdziesiątych XX wieku wraz z jamnikiem cocker spaniel zajmował pod względem popularności po owczarku niemieckim pierwsze miejsce. W Anglii w rankingu popularności rasa ta zajmowała pierwsze miejsce przez dwadzieścia lat. źródło : http: pieski-psiaki-psy.blog.pl

Yorki

Prawidłowy układ uszu u psa rasy Yorkshire Terrier musi mieć kształt dwóch odwróconych liter “V “. Uszy muszą być wysoko osadzone i w niewielkiej odległości od siebie. Ucho powinno stać pionowo na głowie, tak aby jego szpic znajdował się na linii przechodzącej przez środek oka lub jego zewnętrzny kącik. Uszy nie mogą być w żadnym wypadku klapnięte lub zwisające na boki.

U yorka należy strzyc włosy na uszach aby ich nadmiar nie powodował samoczynnego opadania. Strzyżenie uszek rozpoczynamy około 4 tygodnia od urodzenia. Pieskowi należy wygolić włoski do 1/3 wysokości ucha licząc od jego koniuszka. Strzyżenie powtarzamy co tydzień. Gdyby samo strzyżenie uszu nie pomogło należy podklejać podstawę ucha plastrem. Istnieje bardzo dużo różnych technik podklejania uszek - prawie każdy hodowca yorków ma swój “patent”. Najprostszą metodą jest sklejenie uszek Yorka “na baczność” czyli zwinięcie ucha w tubkę i owinięcie plastrem - jednak musimy pamiętać o tym że uszka sklejone tą metodą nie mogą pozostać dłużej niż 2 dni - po tym czasie należy je rozkleić i dobrze wymasować oraz pozostawić na 1 dzień bez podklejenia. Czynność powtarzamy wielokrotnie do momentu aż uszy psa będą stały same.
Podczas ząbkowania naszego yorka musimy również zwrócić szczególną uwagę na uszy, gdyż w tym okresie uszy szczeniaka mogą również opaść (jest to zupełnie normalna reakcja) dlatego należy uszka ponownie klecić.
Bardzo ważne !!!Naszego pieska lub suczkę rasy Yorkshire terrier możemy po raz pierwszy dopuścić do krycia/porodu po ukończeniu 18 miesiąca życia. Jeżeli zdecydujemy się na tak poważną decyzję, jak dopuszczenie suczki do krycia a w późniejszym terminie - szczeniaki, to powinniśmy zadbać o parę ważnych szczegółów, które mają ogromny wpływ na poród oraz miot który w przyszłości będziemy wychowywać. Przede wszystkim przyszła mama musi być bezwzględnie zdrowa oraz w doskonałej kondycji fizycznej. Na około miesiąc przed kryciem (łatwo wyliczyć kiedy - u większości suk tej rasy cieczka wypada 1 raz na 8 miesięcy)odrobaczamy naszą sunię oraz jeżeli nie była szczepiona w tym roku kiedy ją kryjemy - szczepimy ją szczepionką na parwowirozę, nosówkę, leptospirozę oraz kaszel kenelowy. Jeżeli czegoś nie jesteśmy pewni zawsze możemy się skonsultować z naszym lekarzem weterynarii. źródło : http: yorki boo.pl

Owczarki kaukaskie

WychowanieKonsekwencja, wyrozumiałość i siła są niezbędne, aby być "przewodnikiem stada" dla kaukaza. Absolutnie nie nadaje się na pierwszego psa niedoświadczonego właściciela. Osoby nadpobudliwe, nadwrażliwe, niezdecydowane, nie potrafiące zapanować nad własnymi emocjami nigdy nie powinny nabywać psa tej rasy.Z reguły owczarki kaukaskie mają tylko jednego, uznanego przez nich pana. Należy jednak dążyć do tego, aby wszyscy w rodzinie mogli psa kontrolować pod każdym względem i aby to zapewnić - każdy musi w różnym stopniu zajmować się psem. W ten sposób pies przywyknie do tego, że jest na dole hierarchii rodzinnej i nie będzie próbował zdominować mniej zdecydowanych domowników. Najlepiej szczenięta lub psy dorastające chować w domu, w stałym kontakcie z ludźmi. Szczeniaka nie powinno się izolować (zamykać w kojcu), dbając tylko o prawidłowe żywienie. Owczarki kaukaskie mają doskonałą pamięć, potrafią zapamiętać na całe życie złe traktowanie w wieku szczenięcym.Pies nigdy nie powinien przekonać się, że jest silniejszy od właściciela (żadnych zabaw siłowych!!) - bo będzie te siłę wykorzystywał. Nigdy też nie okazujmy psu, że się go boimy. Nigdy nie należy pobudzać go do agresji. Same po ukończeniu pierwszego roku życia stają się bardziej agresywne.Owczarek kaukaski nie jest psem, którego da się do czegokolwiek zmusić, należy więc rozpocząć socjalizację i kształcenie od najmłodszych lat. Psa wychowujemy konsekwentnie systemem nagród, nigdy nie stosujmy przemocy. W przypadku kaukazów należy zawsze pamiętać, aby lekcje były częste, lecz krótkie. Dobrze jednak poddać go podstawowemu szkoleniu na posłuszeństwo, pod okiem fachowca. Psy wystawowe, przeznaczone do hodowli muszą uprzednio zaliczyć specjalne testy psychiczne. UtrzymaniePies kompletnie nie nadaje się do trzymania w warunkach miejskich, w bloku. Okolice będą traktować jak swój teren, co może być niezwykle uciążliwe. Przy tym źle znoszą one małe przestrzenie (lęki klaustrofobiczne) i pozostawione w zamknięciu mogą wykazywać zachowania destrukcyjne, bądź agresywne. Kaukazy są idealne dla właścicieli posesji – szczeniętom do 6 miesiąca pozwalamy przebywać w domu, a potem, stopniowo przyzwyczajamy go do kojca. Powinien być zlokalizowany w miejscu zacisznym, osłoniętym od wiatru, do kojca powinny docierać rozproszone promienie słoneczne. Dobrze jeżeli kojec jest widoczny z okna domu. Powinien składać się z części wybiegowej oraz ustawionej wewnątrz budy. Pies jak najczęściej musi spędzać jak najwięcej czasu luzem na terenie posesji. Osobniki stale zamknięte, czy “łańcuchowe” nie będą się prawidłowo rozwijać fizycznie. Do tego mogą dojść zaburzenia psychiczne związane z izolacją. Warto też prowadzać psa na spacery (uwielbiają wodę i śnieg), które pozwolą mu na zapoznanie się z różnorodnymi bodźcami i prawidłową socjalizację.Ponieważ rasa ta umieszczona jest na liście MSWiA dotyczącej ras tzw. "groźnych", po zakupie psa zgłaszamy się do gminy po zezwolenie na jego posiadanie, jednocześnie potwierdzając dokumentami, iż mamy odpowiednio zabezpieczony teren. Czyli mocne ogrodzenie (wysokie- kaukazy świetnie skaczą ; i uniemożliwiające podkopanie) i wyraźne oznakowanie (np. tabliczka) informująca o obecności niebezpiecznego psa.Pielęgnacja i zdrowie(...)dr Joanna Zarzyńskadr inż. Paweł ZarzyńskiDziękujemy za udostępnienie zdjęć i pomoc merytoryczną Paniom Annie i Justynie Rowińskim, hodowla Hunza&di Ca' Bastiani .żródło:http://www.hunza.psiaki.pl/

Owczarki niemieckie długowłose

Ten owczarek ma na imie Drzeki ... jest to pies podwurkowy uwielbia biegać za ptakami , motylkami , wiewiórkami i wszystkim co żyje ....:) to naprawde pomocny pies ...sam przynosi drzewo do kuchni i podaje właścicielowi... jest długowłosy i ma piękną mordke :)
Psy.... To miłość od dziecka i od pierwszego wejrzenia. Od kiedy sięgam pamięcią Owczarki Niemieckie zawsze były obecne w moim zyciu. Przez te lata dojrzewała w mnie myśl o założeniu hodowli.... I ta własnie przygoda na poważnie zaczęła się w 1999r. Psy to cały nasz świat, dla nich poświęcamy urlopy i wczasy aby ani na chwile nie czuły się samotne bez nas.

Owczarki Niemieckie - sens naszego zycia... To one jak nikt inni działaja na nas jak terapeuci... Jak cudowna odskocznia... od spraw codziennych, od szarości, smutków, trudnych chwil. Wystarczy tylko spjrzec w ich piekne oczy i smiejące sie pyski aby zapomniec o otaczającym nas świecie i dac się ponieść ich wielkiej miłości.

Nasze szczęnięta już od pierwszych chwil swojego życia sa socjalizowane. Uczymy je czystosci, kontaktu z ludźmi. W ich wychowanie wkładamy całe nasze serca.... Wtedy jesteśmy spokojni, że do przyszłych wlaścicieli trafiają psy, które maja w sobie duzo miłości. Psy od nas mieszkają zarówno w Europie jak i w Ameryce, wiele psów wychowuje się z dziećmi. Żaden pies, który wychodzi spod Naszych skrzydeł nie jest nam obojętny. Z kazdym wlaścicielem utrzymujemy kontakt. Troszczymy sie o nie, słuzymy poradą, pomocą.... nawet jak juz nie są z Nami. źródło : http://chodowla owczarków niemieckich długowłosych ADORATOR